ஜெயஸ்ரீ மாமி

கதிரவனுக்காகவே காத்திருந்தவர்களைப் போல, குட்டிச்சுவரில் உட்கார்ந்திருந்த அவனது நண்பர்கள் குதித்துக் கீழே இறங்கினர். 'ஏதோ பிரச்சினை!' என்பது மட்டும் புரிந்தது.

"என்னாச்சுடா?" என்று கேட்டான் கதிரவன். அந்த ஏரியாவில் இருந்த சின்ன வயசுப் பசங்களுக்கு அவன் தான் விஜயகாந்த் மாதிரி.

"எல்லாம் இந்த ஜெயஸ்ரீ மாமியோட தொல்லை தான்," என்று விரக்தியோடு சொன்னான் ராபர்ட்.

"என்னடா ஆச்சு? இன்னிக்கு யாரைக் கவுத்தாங்க மாமி?" என்று பொங்கி வந்த கோபத்தை அடக்கியபடி கேட்டான் கதிரவன்.

"ஒண்ணுமில்லேண்ணா, ரஜாக்பாய் கடையிலே நான் சிகரெட் குடிச்சிட்டிருந்தேனா? ஜெயஸ்ரீ மாமி பார்த்திட்டாங்க! நேரா போய் எங்கப்பா கிட்டே போட்டுக் கொடுத்திட்டாங்க! கேட்கணுமா, பெல்டை
எடுத்து விளாசிட்டாரு விளாசி! தொடையெல்லாம் பாளம் பாளமா  பொளந்திருச்சுண்ணா," என்று கண்களைக் கசக்கினான் பதினாறு வயதான கிச்சா!

"இந்த மாமிக்கென்னடா வந்தது நீ சிகரெட் குடிச்சா?" கதிரவன் கொதித்தான்.

"என்னமோடா, இந்த மாமி வந்ததிலேருந்து ரொம்ப தொல்லை ஜாஸ்தியாயிட்டே போகுது," என்றான் ராபர்ட்.

 "இப்படித் தான் அன்னிக்கு நான் என்னோட ·பிகரைப் பார்த்துப் பேசிட்டிருந்தேன். பார்த்திட்டுப் போய் அவ அம்மா கிட்டே போட்டுக் கொடுத்திட்டா மாமி. இப்ப அவ எங்கே போனாலும் கூடவே அவ அண்ணனும் கடோத்கஜனை மாதிரி கூடவே வந்திட்டிருக்கிறான்."

5ண்மை தான்! ஜெயஸ்ரீ மாமி வந்ததிலிருந்தே வயசுப்பசங்களுக்கு அந்த காலனியில் வசிப்பதே நாளுக்கு நாள் சிரமமாகிக் கொண்டிருந்தது. கிரிக்கெட் விளையாடினால் பந்தைப் பிடுங்கிக் கொண்டு போய் விடுவாள். பீடி, சிகரெட் பிடித்தால் எல்லா வேலையையும் விட்டு விட்டு முதலில் போய் போட்டுக் கொடுத்து விடுவாள்! காலனியில் இருந்த மற்ற பெண்மணிகளுக்கு விதவிதமாக உணவு வகைகளை எப்படி செய்வது என்று சொல்லிக் கொடுத்து காக்காய் பிடித்து வைத்திருந்தாள் ஜெயஸ்ரீ மாமி. குறுகிய காலத்திலேயே அவள் காலனியில் மிகவும் பிரபலமானதோடு, எதுவானாலும் வீட்டில் இருந்த பெண்கள், 'எதுக்கும் ஜெயஸ்ரீ கிட்டே ஒரு வார்த்தை கேட்டுருவோம்' என்று சொல்லுமளவுக்கு அவர்களது மூளையை சலவை செய்து வைத்திருந்தாள்.
"இதுக்கு ஒரு முடிவு கட்ட வேண்டியது தான்," என்றான் கதிரவன்.

"என்னடா பண்ணலாம்?" என்று கேட்டான் கிச்சா.

"போய் அவளை நாம் எல்லாருமா சேர்ந்து 'ரேப்' பண்ணிடலாமா?" என்று கதிரவன் கேட்டதும், அனைவரும் 'கொல்' என்று சிரித்தனர். "என்னடா சிரிக்கிறீங்க?" என்று பொருமினான் கதிரவன்.

"என்னண்ணா நீங்க, நடக்கிற கதையைப் பேசுங்க! அந்த மாமியோட 'சைஸ்' என்ன? ஓங்கி ஒரு அறை கொடுத்தான்னா நாம ஒன்பது நாளுக்கு எந்திரிக்க முடியாது! நம்ம மேலே அவங்க விழுந்தாங்கன்னா நாம சட்னியாயிடுவோம்! அவளைப் போய் நாம..ஹஹ்.ஹஹ்.ஹா!"

"என்னடா ஹஹ்.ஹஹ்.ஹா? நாம நாலு பேருடா, ஆளுக்கு ஒரு கையைப் பிடிச்சுக்கணும். ஒருத்தர் மாமியோட காலை விரிச்சுக்கணும். 

அப்புறம்..அப்புறம்.." என்று தடுமாறினான் கதிரவன். அவன் மட்டும் என்ன, கற்பழிப்பதில் டாக்டர் பட்டம் வாங்கியவனா என்ன?

"பார்த்தீங்களாண்ணா! நீங்களே திணர்றீங்க பாருங்க! மாமியோட சைஸ¤க்கு அவங்களை 'ரேப்' பண்ண டார்ஜானைத் தான் கூப்பிடணும்," என்று கிச்சா சொல்லவும், எல்லாரும் மீண்டும் சிரிக்கவும், இந்த முறை கதிரவனும் சேர்ந்து சிரித்தான்.

சிறிது நேரம் கழித்து எல்லாரும் கலைந்து சென்றனர். ஆனால், தெரியாத்தனமாக தனது வாயில் வந்து விட்ட அந்த விஷயத்தைப் பற்றி கதிரவன் தொடர்ந்து நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தான்.

சே! இந்தப் பாழாப் போன தமிழ் சினிமாவில் கற்பழிப்புக் காட்சியைக் கூட சரியாகக் காட்டித் தொலைப்பது கிடையாது. வில்லன் புடவையைப் பிடித்து இழுப்பான்; உடனே அவள் உருண்டு போய் கட்டிலில் விழுவாள்; வில்லனும் அவள் மீது தாவிக் குதிப்பான். அதன் பிறகு, என்ன செய்வான் வில்லன்?

ஹீரோயின் தலையை இப்படியும் அப்படியும் அசைத்தபடி 'என்னை விட்டுடு..என்னை விட்டுடு' என்று கதறுவாள். அப்படி என்ன தான் செய்வான் வில்லன்?

இப்படிப் பலவிதமான எண்ணங்களில் மூழ்கியிருந்த கதிரவன், என்ன ஆனாலும் சரி, ஒரு சந்தர்ப்பம் மட்டும் கிடைத்தால், கற்பழிக்க முடியாவிட்டாலும் பரவாயில்லை, அவளை எப்படியாவது பழி வாங்கி அவளுக்கு ஒரு பாடம் புகட்ட வேண்டுமென்று அவன் கங்கணம் கட்டிக்கொண்டான்.

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு!

ஜெயஸ்ரீ மாமியின் அட்டகாசத்துக்குப் பயந்து எந்த நண்பர்களும் தன்னைத் தேடி வராததால், குட்டிச்சுவரின் மீது நிறைய நேரம் காத்திருந்து விட்டு, ஏமாற்றத்தோடு வீட்டுக்குத் திரும்ப முடிவெடுத்து, ஒரு இரண்டடி கதிரவன் எடுத்து வைத்தபோது அவனை ஒரு குரல் அழைத்தது.

"தம்பி கதிர்!"

திரும்பி நோக்கினான் கதிரவன்; எதிரே தபால்காரர்!

"தம்பி, இந்த ஒரே ஒரு லெட்டரை மட்டும் 7G-யிலே கொடுத்திடறீங்களா? இல்லேன்னா இதுக்காக நான் வந்து மூணு மாடி ஏறி எறங்கணும். நீ நல்லாயிருப்பே தம்பி!"

"அதுக்கென்ன சார், கொடுங்க என் கிட்டே," என்று அந்த லெட்டரை வாங்கினான் கதிரவன். அந்த தபால் ஜெயஸ்ரீ மாமிக்குத் தான் வந்திருந்தது. ஏதோ கோவில் பிரசாதம் போலத் தென்பட்டது.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் தம்பி," என்றபடி தபால்காரர் சைக்கிளை அழுத்திக் கொண்டு போக, கதிரவன் யோசிக்கத் தொடங்கினான்.

பேசாமல் இந்தக் கடிதத்தைக் கிழித்துப் போட்டு விட்டால்? சே! தப்பு, இது கோவில் பிரசாதம். உம்மாச்சி கண்ணைக் குத்தி விடும்! 

வேறு ஏதாவது முக்கியமான தபாலாக இருந்தால் கிழித்துப் போட்டு ஜெயஸ்ரீ மாமியைப் பழி வாங்கியிருக்கலாமே என்று அவன் அங்கலாய்த்துக் கொண்டான். காலனிக்குத் திரும்பும் வரை அந்தக் கடிதத்தை என்ன செய்வது என்று யோசித்துக் கொண்டே வந்த கதிரவன், வேறு வழியேயில்லை, இதை அந்தப் பிசாசிடமே கொடுத்து விடுவது தான் நல்லது என்று முடிவு செய்து கொண்டான். போனால் போகிறது, அந்த குண்டச்சி மாமியைப் பழி வாங்க வேறு சந்தர்ப்பம் கிடைக்காமலா போய் விடும் என்று எண்ணியபடியே மாடிப்படியேறத் தொடங்கினான்.

சரியாக '7G' என்று போட்டிருந்த கதவுக்குப் பக்கத்தில் இருந்த அழைப்பு மணியை அழுத்திவிட்டு, காத்திருந்தான் கதிரவன். ஓரிரு நிமிடங்கள் கழித்து கதவு திறந்தது. அன்றைக்கு ஏதோ விசேஷம் போலிருக்கிறது. ஒரு நாளும் இல்லாத் திருநாளாக ஜெயஸ்ரீ மாமி மடிசார் புடவை அணிந்து கொண்டு வந்து கதவைத் திறந்தாள்.

"என்னப்பா?"

"லெட்டர்..லெட்டர்," என்று படபடப்பாக சொன்னான் கதிரவன். "போஸ்ட்மேன் கொடுக்க சொன்னார்!"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ்பா," என்று புன்னகையோடு சொன்னாள் ஜெயஸ்ரீ மாமி."இன்னிக்கு சங்கடஹர சதுர்த்தி! பிள்ளையார் மாதிரி நீயே நேரே வந்து பிரசாதம் கொடுத்திருக்கே! உள்ளே வாப்பா..வந்து ஒரு வாய் பானகம் சாப்பிட்டுட்டுப் போ!"

"இல்லை பரவாயில்லே மாமி," என்று பின்வாங்கினான் கதிரவன்.

"நன்னாயிருக்கே நீ சொல்லறது! உள்ளே வாப்பா, பகவான் பிரசாதத்தை வேண்டாம்னு சொல்லுவாளோ?

வா உள்ளே," என்று கதவை அகலமாகத் திறந்து விட்டபடி அவள் அவனை உள்ளே வர விட்டாள். இந்தக் கதவு வழியாக இந்த மாமி எப்படி தினமும் போய் வந்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று எண்ணியபடியே கதிரவனும் உள்ளே நுழைந்தான்.

"உட்காருப்பா! இதோ வந்துடறேன்," என்றபடி ஜெயஸ்ரீ மாமி யானை போல அசைந்து அசைந்து நடந்து போவதைப் பார்த்து கதிரவனுக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. எல்லாம் இந்த போஸ்ட்மேனால் வந்த வினை என்று எண்ணி மனதுக்குள் கருவிக் கொண்டிருந்தான்.

ஜெயஸ்ரீ மாமியைப் பற்றிய ஒரு வருணனை (!). கழுத்து எது, உடம்பு எது என்று கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவுக்கு மேலிருந்து கீழ் வரைக்கும் ஒரே உருண்டையாக இப்படியரு உருவத்தை இது வரை யாரும் பார்த்திருக்க முடியாது. பெரிய பெரிய பப்பாளிப் பழங்களைப் போன்ற முலைகள், சண்டை போட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் போல எதிரெதிர் திசையைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும். ஒரு பூசணிக்காயை இரண்டாகப் பிளந்து இரண்டு பக்கமும் பாதி பாதியாக வைத்தது போல அவளது குண்டி. வயிறா அது?

குழந்தைகள் ஏறி நாலாபக்கமும் வழுக்கி விளையாடலாம் போலத் தோன்றும்.முகத்தில் மட்டும் கொஞ்சம் அழகு மிச்சம் இருந்தது. சற்றே பெரிதான மூக்குத்தி அணிந்து கொண்டு, வயதுக்கு மீறிய மெல்லிய தங்க ·ப்ரேம் போட்ட மூக்குக் கண்ணாடி.

சிறிது நேரத்தில், ஒரு தம்ளரில் பானகத்தை புடவையால் பிடித்தவாறே வந்தாள் ஜெயஸ்ரீ மாமி.

"சாப்பிடுப்பா," என்று நீட்டியவள் ஏதோ நினைவு வந்தவளாக,"காத்தாலே ஸ்நானம் பண்ணிணியோ?"

"நான் தினமும் ஆறு மணிக்கே குளிச்சிட்டு சாமி கும்பிடப்போயிடுவேன் மாமி," என்று சற்றே கர்வத்துடன் கூறினான் கதிரவன்.

"அப்ப சரி சாப்பிடு," என்று ஒரு வழியாக அவன் குளித்து விட்டான் என்ற நம்பிக்கை வந்தவளாக பானக தம்ளரை அவனிடம் நீட்டினாள். கதிரவனும் அதை வாங்கி வாயிலிருந்து ஒர் எட்டு அங்குல தூரத்தில் தூக்கி வைத்தபடிக் குடித்தான்.

"இந்தக் காலத்துக் கொழந்தைகள் சீப்பி சீப்பி சாப்பிடறதுகள்! நீ பரவாயில்லையே, நன்னாத் தூக்கி சாப்பிடறியே?" என்றாள் ஜெயஸ்ரீ மாமி.
"பழக்கம்," என்று சுருக்கமாக பதில் அளித்தான் கதிரவன்.

"நோக்கு என்னென்ன பழக்கமிருக்குன்னு நேக்கு நன்னாத் தெரியுமே," என்று ஜெயஸ்ரீ மாமி தனது பாணியில் கிண்டலாகப் பேச ஆரம்பித்ததும், கதிரவனுக்கு சற்றே எரிச்சல் வந்தது.

"நீங்க என்ன சொல்லறீங்க?" என்று ஆத்திரத்தை அடக்கியவாறு கேட்டான் கதிரவன்.

"அதாம்பா, காலம்பற ஆறு மணிக்கே குளிச்சுட்டு, ரொம்ப பக்திமான் மாதிரி கோவிலுக்குப் போய், அங்கே தினம் வர்றதே ஒரு மலையாளப்பொண்ணு, அது பின்னாலேயே நீ அலையறது நேக்குத் தெரியும்!"

"அப்புறமா மூலையிலே இருக்கே பாய் கடை, அங்கே பின்னாலே ஒளிஞ்சு நின்னுண்டு 'குப்புகுப்புன்னு' சிகரெட் ஊதறியே, அதுவும் நேக்குத் தெரியும்." கதிரவனுக்கு அதிர்ச்சியாகவும், எரிச்சலாகவும் இருந்தது. 'பெரிய ஷெர்லக் ஹோம்ஸின் பாட்டின்னு நினைப்பு' என்று கருவினான்.

"சரி மாமி," என்று அவன் எழுந்து கொண்டான். "நான் வர்றேன். பானகத்துக்கு தேங்க்ஸ்!"

"நோக்குக் கோபம் வந்துடுத்து," என்று ஜெயஸ்ரீ மாமி சிரித்தாள். ஜூவிலிருந்து தப்பி வந்த நீர்யானை மாதிரி இருந்தாள்.

"கோபமில்லை மாமி. எனக்கு என்னோட சொந்த விஷயத்தைப் பத்தி யாராவது பேசினா பிடிக்காது," என்று முகத்தை இறுக்கமாக வைத்தபடி கூறினான் கதிரவன்.

"நன்னாருக்கே நீ பேசறது. சொந்த விஷயமாமே! நீ உங்காத்திலே வைச்சு சிகரெட் பிடி..அது சொந்த விஷயம். உங்காத்துப் பொம்மனாட்டிகள் பின்னாலே சுத்து. அது சொந்த விஷயம். பல பேர் பார்க்கிற இடத்திலே நிண்ணுண்டு நீ பண்ணறச்சே அது எப்படிப்பா சொந்த விஷயமாகும்? நாலு பேர் நாலு விதமாப் பேசத் தான் பேசுவா..நீ கேட்டுத் தான் தீரணும்!"

ஜெயஸ்ரீ மாமி ஏதோ ஜேத்மலானியிடம் பத்து வருடங்கள் பயிற்சி பெற்ற வக்கீலைப் போல, பேசிக்கொண்டே போனாள்.

"நிறுத்துங்க மாமி! இன்னியோட நீங்க என்னைப்பத்தியோ, என்னோட ·ப்ரெண்ட்ஸைப் பத்தியோ வத்தி வைக்கிற பழக்கத்தை விட்டுருங்க. இல்லேன்னா நான் ரொம்பப் பொல்லாதவனாயிடுவேன்!" என்று கதிரவன் கோபத்தைத் தாள முடியாதவனாக கர்ஜித்தான்.

"என்னப்பா என்னண்டையே பூச்சாண்டி காட்டறே? 

பொல்லாதவனாயிடுவானாமே, பொல்லாதவனாயிட்டா என்ன பண்ணுவே? சொல்லு கேட்போம்!" என்று ஜெயஸ்ரீ மாமி சற்றும் சளைக்காதவளக அவனுக்கு சவால் விட, கதிரவன் பொறுமையை இழந்தான்.

"என்ன பண்ணுவேனா? என்ன பண்ணுவேனா?? நான்.......உங்களை 'ரேப்' பண்ணிடுவேன்," என்று மனதில் இரண்டு நாட்களுக்கும் மேலாக உறுத்திக் கொண்டிருந்ததை அப்படியே சொல்லி விட்டான்.

ஜெயஸ்ரீ மாமி அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நிற்க, 'ஆத்திரக்காரனுக்கு புத்தி மட்டு' என்கிற பழமொழியை நிரூபிப்பது போல, உளறிக்கொட்டி விட்டு திருதிருவென்று முழித்துக் கொண்டு நின்றான் கதிரவன்.

கண்களை உருட்டியபடி, புருவங்களை நெறித்தபடி, கோபத்தை உமிழ்ந்தபடி கதிரவனையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் ஜெயஸ்ரீ மாமி.அவளுக்கு ஏற்பட்டிருந்த படபடப்பில் அவளுக்கு மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்கிக்கொண்டிருந்தது.

"படவா ராஸ்கல்! உன்னோட வயசுக்கு மீறியா பேசறே நீ?" என்று அவள் இரைந்தாள்.

கதிரவன் சுதாரித்துக் "மாமி, இன்னொரு தடவை எங்க விஷயத்திலே தலையிட்டீங்கன்னா நான் கண்டிப்பா பண்ணிடுவேன். ஜாக்கிரதை," என்று குப்புற விழுந்தாலும் மீசையில் மண் ஒட்டவிலை என்பதைப் போல சமாளிக்க முயன்றான்.

"என்ன பண்ணுவே? 'ரேப்' பண்ணிடுவியா? பண்ணிடுவியா? 'ரேப்'னா என்னன்னு தெரியுமா நோக்கு?

நோக்கு என்ன வயசாச்சு? எந்தப் பொம்மனாட்டியையாவது தொட்டாவது பார்த்திருப்பியா நீ? 'ரேப்' பண்ணுவானாமே 'ரேப்'! போடா, உங்காத்துக்குப் போய் விரலை சூப்பிண்டு தாச்சிண்டு தூங்கு!”

கதிரவனுக்கு 'ஜிவ்'வென்று கோபம் தலைக்கேறியது. ஜெயஸ்ரீ மாமியின் பேச்சில் தென்பட்ட மிதமிஞ்சிய ஏளனம் அவனுக்கு சொல்லவொணா வெறியை ஏற்படுத்தியது.

'விரல் சூப்பிட்டுத் தூங்கறதா, யாரு நானா?'

"மாமி, இதெல்லாம் நல்லாயில்லே சொல்லிட்டேன்," என்றான் புகைந்தபடி.
"என்னடா நல்லாயில்லை? மொளைச்சு மூணு இலை விடலை, இன்னும் மீசை கூட அரும்பலை, பேசற பேச்சைப் பாரு! பாத்ரூம் போறதுக்கே அப்பா, அம்மாவைத் துணைக்குக் கூட்டிண்டு போறவன் நீ, 'ரேப்'
பண்ணுவானாமே 'ரேப்'..போடா போக்கத்த பயலே!"

இதற்கு மேலும் அவள் தன்னைப் பற்றி கேவலமாகப் பேச அனுமதிக்க விட கூடாது என்று முடிவெடுத்தான் கதிரவன். ஆரம்பிக்க வேண்டியது தான் கச்சேரியை! முதலில் என்ன செய்ய வேண்டும், ஓ! வாசல் கதவு திறந்தேயிருக்கிறது. அதை முதலில்...!

"என்னடா பண்ணறே?" ஜெயஸ்ரீ மாமி அதட்டினாள்.

"கதவை சாத்திட்டேன்," என்றபடி மேலே தாளும் போட்டான் கதிரவன்.
அடுத்ததாக என்ன? ஞாபகத்துக்கு வந்தது!

"ஹா..ஹா..ஹா..ஹா," என்று உரத்த குரலில் சிரித்தான் கதிரவன்.
"என்னடா பெரிய வீரப்பா மாதிரி சிரிக்கறே?" என்று அதே மிரட்டும் தொனியில் கேட்ட ஜெயஸ்ரீ மாமி,"மரியாதையா கதவைத் திறந்துட்டு, ஓடிப்போயிடு! இல்லை, தோசை சட்டுவத்தாலேயே உன் உடம்பிலே கூறு போட்டுடுவேன்!"
கதிரவனுக்கு சற்றே பயமேற்பட்டது. இருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டான்.
"போக மாட்டேன் மாமி! இந்த ஆறு மாசமா நீங்க எங்களுக்குப் பண்ணின அத்தனை கொடுமைகளுக்கு உங்களைப் பழிக்குப் பழி வாங்காம நான் இங்கேயிருந்து போக மாட்டேன்," என்றபடி சினிமாவில் வருகிற வில்லனைப் போலவே, தனது இரண்டு கைகளையும் அவளை நோக்கி நீட்டியபடி, அவளை மிகுந்த சிரமத்தோடு கண்களை உருட்டி உருட்டிப் பார்த்தபடி நெருங்கத் தொடங்கினான்.

முதல் முறையாக ஜெயஸ்ரீ மாமியின் முகத்தைல் சிறிது கலவரம் தெரிந்தது.
"சொல்லறதைக் கேளு! விளையாட்டு வினையாயிடும்," என்றபடி அவள் பின்வாங்கிக்கொண்டிருந்தாள்.

"அதையும் பார்க்கலாம்," என்று மனதுக்குள் 'ஒன்று இரண்டு மூன்று' எண்ணிக்கொண்ட கதிரவன், 'மூன்று' சொல்லி முடித்ததும் அவள் மீது பாய்ந்தான். அவனது கைகள் அவளது பெரிய உடலைத் தழுவ முயன்றன.

"அட சண்டாளா! நோக்கு ஏண்டா புத்தி இப்படியெல்லாம் போறது?" என்று அவனை ஒரு கொசுவைத் தட்டி விடுவது போலத் தள்ளி விட்டாள் ஜெயஸ்ரீ மாமி."தொட்டேன்னா பார்த்துக்கோ! சவுட்டிருவேன் சவுட்டி!"

"மாமி," என்று ஆவேசம் வந்தவனைப் போல அவள் மீது மீண்டும் பாய்ந்தான் கதிரவன். இந்த முறை அவளை நழுவ விட்டு விடக்கூடாது என்பதால், அவளைப் பிடித்து இறுக்குவதற்கு வாகாய் இருந்த மாமியின் இரண்டு குண்டியையும் பிடித்து அமுக்கினான் அவன். அதே நேரத்தில் அவனது முகம் அவனே எதிர்பார்த்திராத வகையில் ஜெயஸ்ரீ மாமியின் முகத்தோடு மோதவே, அவனது உதடுகள் அவளது சிவந்த இதழ்களின் மீது பதிந்து விட்டன.

"விடுடா மாஹாபாவி! நல்ல நாளும் அதுவுமா வாயை  எச்சப்பண்ணிட்டியேடா!" என்று அவள் அவனது நெஞ்சின் மீது தனது கைகளை வைத்து ஒரு அழுத்து அழுத்தவும், கதிரவன் அந்த அறையின் எதிர் மூலையிலே போய் குப்பையைப் போல விழுந்தான்.

"மாமி..என்ன ஆனாலும் சரி! உங்களை இன்னிக்கு விடறதில்லை," என்றபடி ஒரு 'ஸ்ப்ரிங்'கைப் போல எழுந்த கதிரவனுக்கு, எங்கிருந்தோ ஒரு அசாத்தியமான வெறியும் வலுவும் வந்து சேர்ந்தது. அந்த வெறியும், வலுவும் தனத துணிச்சலில் அவன் மீண்டும் மாமியின் மீது பாய்ந்தான்.மீண்டும் அவளது குண்டியை அமுக்கிப் பிடித்தான்.

ஆனால், அவனுக்கு இப்போது ஒரு புதிய உணர்ச்சி ஏற்பட்டிருந்தது. அவன் அணிந்து கொண்டிருந்த ட்ரவுசருக்குக் கீழே, அவனது சுண்ணி 'கிண்'நென்று எழுந்து நின்று கொண்டிருந்தது. அந்த எழுச்சி ஜெயஸ்ரீ மாமியின் இரண்டு தொடைகளுக்கு நடுவே பட்டு அழுந்தியபோது மென்மேலும் பெருகியபடி, அவனது சுண்ணி வீங்கிக்கொண்டே போனது.

"விடுடா என்னை!" என்று அவனைத் தள்ள முயன்ற ஜெயஸ்ரீ மாமி அவனுக்கு திடீரென்று எங்கிருந்து இத்தனை பலம் வந்தது என்று அந்த நேரத்திலும் ஒரு கணம் அதிர்ந்து போனாள்.

"மாட்டேன் மாமி! மாட்டேன் மாமி! மாட்டேன் மாமி!!" என்றபடி கதிர்வன் மாமியின் குண்டியை இறுக்கிப் பிடித்தபடி, குதிகாலில் நின்றபடி தனது கூடாரத்தை அவளது இரண்டு தொடைகளுக்கும் நடுவே வைத்துத் தேய்க்கத் தொடங்கினான். ஆஹா, அவனது சுண்ணியின் எழுச்சி அவளது மெத்துமெத்தென்றிருந்த உடலின் மீது தொட்டுக்கொண்டிருந்த உணர்ச்சி அவனுக்கு மேலும் வெறியேற்றியது. அடுத்து என்ன, அடுத்து என்ன?